Gary Kleck nie jest jedynym badaczem, który zajmuje się problematyką DGU i wpływem tego fenomenu na bezpośrednie rezultaty przestępstw. Inni autorzy też publikowali prace naukowe w tym temacie i ogromna większość z nich zawsze dochodziła do analogicznych konkluzji – broń palna w rękach ofiar przemocy jest najskuteczniejszym narzędziem obronnym. W sposób najbardziej dosadny korzyści z jej posiadania sformułował ekonomista z Uniwersytetu w Buffalo, Lawrence Southwick – i zrobił to od razu w samym abstrakcie:
- “Self-Defense with Guns: The Consequences” (→ link)
Posiłkując się tabelami statystyk z Narodowego Sondażu Wiktymizacyjnego, stwierdzono, że ofiary używające broni palnej ponoszą mniejsze straty materialne i doświadczają lżejszych urazów w konfrontacjach z napastnikami. (…) Na podstawie tych ustaleń przeanalizowano konsekwencje rosnącej liczby potencjalnie uzbrojonych ofiar w społeczeństwie. Okazało się, że ma to nie tylko przełożenie na redukcję fizycznych obrażeń czy przypadków kradzieży mienia, lecz także zniechęca kryminalistów do popełniania przestępstw i noszenia broni.
[It was found, using National Crime Victimization Study data, that victims who have and use guns have both lower losses and lesser injury rates from violent crime. (…) Based on these findings, the consequences of having a greater portion of the potential victims being armed were analyzed. It was found that this would reduce both losses and injuries from crime as well as both the criminals’ incentives to commit violent crimes and to be armed.]
- “Self-Defensive Gun Use by Crime Victims” (→ link)
Sięgając do rezerwuaru danych Narodowego Sondażu Wiktymizacyjnego i stosując metodę pomiaru łącznego oddziaływania zmiennych, w niniejszym studium poddajemy ewaluacji: (a) czynniki kontekstowe skojarzone z użyciem broni palnej w celach defensywnych oraz (b) identyfikujemy czynniki sytuacyjne skorelowane ze zdarzeniami, w których defensywne użycie broni jest najbardziej i najmniej skuteczne. (…) Kiedy ofiara chwyta za broń palną z intencją obrony własnej, szansa, że skutki tej decyzji będą dla niej pozytywne, jest znacznie większa niż scenariusz odwrotny – do tego stopnia, że wskaźnik efektywności defensywnego użycia broni dla wszystkich uwzględnionych okoliczności wyniósł 92 proc.]
[Using data from National Crime Victimization Survey, the current study uses conjunctive analysis (a) to examine the contextual factors associated with the use of a firearm by crime victims as a means of self-defense and (b) to identify the situational factors most closely associated with instances where the self-defensive use of firearm is most and least effective. (…) When victims use guns for self-protection, it is far more likely to be perceived as helpful than hurtful across all situations. In fact, the mean level of helping was 92% across these 15 situations of self-defensive gun use.]
- “Victim Self-Protective Behavior Effects on Crime Incident Outcomes” (→ link)
Silniejszy opór ze strony ofiary wymusza na napastniku podjęcie intensywnego wysiłku, co sprawia, że w przypadku niektórych incydentów [incydentów z udziałem (S)DGU – dopisek mój] ryzyko kompletnego sfinalizowania przestępstwa spada w porównaniu do braku oporu o odpowiednio 93 proc. dla napaści rozbójniczych i 92 proc. dla gwałtów.
[Greater levels of victim resistance increase the effort needed by offenders, resulting in some cases in 93% & 92% decrease in the odds of robbery and rape being completed, respectively, compared to when no resistance is used.]
- “Weapons Effects and Individual Intent to Do Harm” (→ link)
Wells i Horney przeprowadzili serię wywiadów na grupie 704 mężczyzn, odsiadujących wyroki więzienia za rozboje i napaści. Wypytywali ich o niuanse konkretnych przestępstw, których się dopuścili, celem oszacowania prawdopodobieństwa wystąpienia ataku. Zaskoczenia nie było: zagrożenie padnięcia ofiarą agresji maleje do minimum, kiedy napastnik wie albo przeczuwa, że jego rywal może mieć przy sobie broń palną (więcej tu):
- “Rape and Resistance” (→ link)
Kobieta sięgająca po broń palną z zamiarem odparcia ataku gwałciciela praktycznie nigdy nie odnosi fizycznych obrażeń w takiej konfrontacji. Rutynowym problemem jest tu bardzo mała próba (tradycyjnie mniej niż 1 proc. ofiar przyznaje się w sondażach NCVS do użycia pistoletu lub rewolweru w zderzeniu ze zboczeńcem seksualnym), dlatego też trudno uzyskać stabilne i nadające się do ekstrapolacji wyniki. O nadzwyczajnej efektywności broni palnej w sytuacji zagrożenia zgwałceniem można jednak wnioskować pośrednio na podstawie zbiorczej analizy wszystkich przypadków “zbrojnego oporu”. Okazuje się bowiem, że respondenci korzystający z dowolnej broni mają najniższy wskaźnik sfinalizowanych gwałtów spośród wszystkich ofiar biorących udział w narodowej ankiecie:
- “Impact of Situational Attributes on the Deterrent Effect of Defensive Gun Use” (→ link)
Wyjściowa próba obejmuje napady rabunkowe i napaści (razem 184 incydenty), wyciągnięte z federalnego sondażu wiktymizacyjnego NCVS z okresu 1992-1999.
Autor stara się zniuansować dyskusję nt. DGU i dochodzi do kilku zaskakujących konkluzji. O ile użycie broni palnej w męskiej populacji jest bardzo skuteczne i znacząco redukuje szanse doznania ciężkich uszkodzeń ciała, o tyle dla kobiet decyzja ta rodzi dwojakie konsekwencje – w zależności od typu agresora: gdy napastnikiem jest ktoś obcy, posiadanie broni okazuje się pomocne, gdy napastnikiem jest mąż, ewentualnie kochanek – przeciwnie, często wiąże się z eskalacją przemocy na niekorzyść ofiary (trzeba tu pokreślić, że w obydwu tych kontekstach obserwowalne efekty nie osiągnęły statystycznej istotności). Schnebly spekuluje, iż powodem tej płciowej dywergencji może być albo prosty fakt, że kobiety przejawiają większy opór przed naciskaniem na spust (wahanie, niechęć), albo że specyficzna dynamika konfliktów wewnątrz patologicznych małżeństw i widok wycelowanej broni w rękach partnerki wyzwala u mężczyzn silniejszy gniew. Z innych ciekawych odkryć: defensywne użycie broni w przestrzeni miejskiej – super efektywne, na terenach wiejskich (rural) – wręcz odwrotnie (niestety autor nie oferuje żadnego spójnego wyjaśnienia, dlaczego tak się dzieje), używanie broni przez osoby z klasy średniej i wyżej – wysoce skuteczne w minimalizowaniu obrażeń, używanie broni przez osoby o niższym statusie socjoekonomicznym – brak znaczącego wpływy w jedną lub drugą stronę (i znowu nie ma mechanizmu tłumaczącego owe rozbieżności). W podsumowaniu czytamy, iż pomimo wykazania ograniczeń w niektórych okolicznościach, broń palna zadziwiająco dobrze sprawdza się w starciach z uzbrojonymi adwersarzami, jak również w sytuacjach z udziałem przeważającej liczby napastników:
Firearms are surprisingly effective at preventing many individual and situational variants, such as old age, the number of offenders or the presence of armed offender, from moderating the deterrent effect of DGU.
- “The Epidemiology of Self-Defense Gun Use” (zobacz oddzielny wpis → link)