Państwa totalitarne mogą zrealizować wiele ogromnych projektów, ale jednej rzeczy zrobić nie mogą: nie mogą wręczyć pracownikowi fabrycznemu karabinu i powiedzieć mu, żeby wziął go do domu i trzymał w sypialni.
KARABIN ZAWIESZONY NA ŚCIANIE W MIESZKANIU PRACOWNIKA NAJEMNEGO ALBO NA PRZEPIERZENIU W ROBOTNICZEJ CHACIE TO SYMBOL DEMOKRACJI. NASZYM ZADANIEM JEST UPEWNIĆ SIĘ, ŻE ON TAM POZOSTANIE.
– George Orwell (link)
W końcówce marca 1848 roku Marks i Engels puścili do obiegu broszurę z zarysem programu niemieckiej Partii Komunistycznej. Punkt czwarty zaczynał się od słów:
Powszechne uzbrojenie obywateli.
Równo dwa lata później, przebywając na londyńskim wygnaniu, Marks powtórzył identyczny postulat jeszcze dosadniej w tekście “Apelu Komitetu Centralnego do Związku Komunistów”:
Robotnicy muszą być uzbrojeni i zorganizowani. Cały proletariat bez zbędnej zwłoki musi zostać uzbrojony w muszkiety, karabiny, działa i zaopatrzony w amunicję (…) Pod żadnym pretekstem nie wolno oddawać broni palnej ani amunicji; jakakolwiek próba rozbrojenia robotników powinna zostać zdławiona w zarodku, jeśli to konieczne – przy użyciu siły.
Polscy socjaliści też domagali się wyposażenia ludności cywilnej w broń:
(…) W zakresie politycznych zadań Socjaldemokracja Królestwa Polskiego dąży przede wszystkim do wywalczenia konstytucji, opartej na powszechnym, równym prawie wyborów do prawodawczego sejmu, na najszerszym samorządzie ludowym w państwie, kraju i gminie, na obieralności urzędników i sędziów przez lud, na zupełnym równouprawnieniu płci, wyznań i narodowości, na powszechnym uzbrojeniu zamiast armii stałej (…)
– Protokół I Zjazdu Socjaldemokracji Królestwa Polskiego, Warszawa 10-11 marca 1894 roku